Prolog - Przepowiednie Upadłych Aniołów. Naznaczona.

Hej Wam!
Dzisiaj postanowiłam wypłynąć na szerokie wody i podzielić się z Wami prologiem mojego kolejnego opowiadania. Zaczęłam je już jakiś czas temu, a że tak się złożyło, iż z powodu szkoły i spraw prywatnych zarzuciłam pisanie tak jak pozostałe zatrzymało się w fazie początkowych rozdziałów. Chciałabym jednak poznać opinię trochę szerszego grona niż pięć osób na temat moich "opowiadań". Mam nadzieję, że się nie zanudzicie czytając! Korzystając z okazji zachęcam do zaglądania na mojego chomika po "Dziewczynę z Porcelany".

PROLOG

Nie mogła złapać tchu. Jej klatka piersiowa unosiła się to opadała ciężko i powoli. Leżała na ziemi, płacząc. To coś znów ją prześladowało. Myślała, że da jej spokój po tym, co przeszła. Jednak myliła się.

Cała była poobijana. Jakaś niewidzialna siła kaleczyła jej drobne, teraz powykręcane w różne strony ciało. To coś podniosło ją z ziemi. Nagle jej oczy otworzyły się. Jedynym, co można było w nich dostrzec był wielki, namacalny wręcz strach. Wiedziała, co zaraz się stanie.

Zacisnęła mocno pięści w oczekiwaniu na cios. W tej chwili niewidzialny prześladowca uderzył nią o podłogę. Słyszała jego triumfalny śmiech, od którego na ciele tworzyła się gęsia skórka, a ściany drżały w trwodze. Po policzkach płynęły jej rzewne łzy. Czuła brutalne ciosy w brzuch. Nie mogła już wytrzymać bólu i zaczęła krzyczeć.

Jej matka znała ten krzyk. W swoim życiu słyszała go już niejednokrotnie. Zawsze wiązało się z nim cierpienie, cierpienie jej własnej córki. Przerażona, nie czekając długo, zawołała swojego męża. Zjawił się natychmiast. Razem pobiegli do jej pokoju, nie zwracając uwagi na żadne przeszkody. Byle tylko zdążyć pomóc jedynaczce. Nie chcieli tego na nowo przeżywać. Ale nie zawsze mamy na wszystko wpływ. Tak było i tym razem.

Kobieta otworzyła szybkim ruchem drzwi sypialni swojego dziecka. Mężczyzna towarzyszył jej jak cień. Znaleźli młodą dziewczynę nieprzytomną i poturbowaną. Z posiniaczoną twarzą leżała obok łóżka. Z nosa cienką strużką spływała krew. Nastolatkę znów czekał pobyt w szpitalu i wizyty u psychologa.

- To wróciło – powiedziała matka, ciężko szlochając i wtulając się w ojca dziewczyny. Była wściekła, że nie potrafi udzielić pomocy swojej ukochanej córeczce, gdy ona tego naprawdę potrzebuje. Czuła, że to wina jej złego wychowania, ale postanowiła się nie poddawać.

- Tym razem się uda kochanie – zapewnił ją mąż z wielką siłą wyczuwalną w głosie. – Uratujemy ją.

Teraz pozostało tylko czekać: na karetkę, na wybudzenie dziewczyny, na ‘powtórkę z rozrywki’ jak to ta rodzina zwykła nazywać tę niecodzienną i niewytłumaczalną sytuację.

***

Będę wdzięczna za Wasze opinie :)

Pozdrawiam Kasia. ;)